Polski malarz St.Witkiewicz tworzył w pierwszej połowie XX wieku. Jego portrety różniły się jednak od portretów innych twórców. Zrezygnował z farb olejnych, posługując się głównie pastelami. Portrety swoje podzielił na 5 typów: od formy realistycznej, portretów podkreślających cechy charakterystyczne, portretów karykaturalnych, aż po portrety wykonywane pod wpływem narkotyków. Malarz sportretował między innymi Juliana i Stefanię Tuwim. Bohaterowie portretów wyglądają jak postacie z komiksów, są kolorowe, a ich twarze dynamiczne. Niektóre z nich portretów przedstawiają drzwi zewnętrzne gdynia oblicza rozmyte, niewyraźne (Portret Neny Stachurskiej). Kiedy porównamy portrety Witkiewicza z tymi tworzonymi w okresie renesansu, możemy dostrzec, że są one zupełnie różne – o ile tamte przedstawiały osobę realistycznie, ewentualnie idealizowały jej wizerunek, to portrety polskiego artysty nie trzymają się formy, wkrada się w nie dużo więcej fantazji.
Kiedy porównamy te portrety do dzieł chociażby Dureraczy Rubensa, możemy dostrzec olbrzymi kontrast. W pracach polskiego malarza dużo więcej jest swobody, wyjścia przeciw regułom.
Artykuł napisany przez: