Słowo portret pochodzi od łacińskiego protrahere, co oznacza pokazywać, wyjawiać, wydobyć na światło dzienne. Portret, jak wiemy, jest artystycznym wizerunkiem danej osoby, oddającej jej wygląd i stan psychiczny w danym momencie (w momencie uchwyconym przez twórcę), podkreślającym charakterystyczne cechy. Można stwierdzić, że portret jest to dusza przelana na płótno. Stosowany jest zarówno w malarstwie, rzeźbie, jak i w fotografii czy grafice. Zatrzymuje on daną chwilę, upływ czasu, przemijającą urodę.
Może przedstawiać zarówno całą postać, jak i część sylwetki – popiersie, a nawet samą głowę. Słowo „portret” kojarzy nam się przeważnie z wizerunkiem jednej osoby, jednakże istnieją również portrety zbiorowe, ślubne.
Wyróżniamy także autoportret oraz karykaturę – czyli portret żartobliwy, wyśmiewający cechy fizyczne danej osoby. Istnieją także portrety idealizowane, gdzie bohater zyskuje na urodzie, wygląda lepiej, niż chciała tego natura. Portrety przedstawiają ludzi różnych grup społecznych – zarówno majestatycznych władców, jak i prostych ludzi w trakcie pracy. Widzimy więc, że sam portret jest bardzo zróżnicowany – jest on odbiciem, wizerunkiem ludzi różnych klas społecznych, podkreśla różne cechy, może być zarówno majestatyczny, wyidealizowany, jak i prześmiewczy.
Portret pojawił się już w starożytnym Egipcie i istnieje do dziś – ewoluując, zmieniając się. Trend na bardzo dokładne, realistyczne oddanie wizerunku przechodzi w XX wieku w tendencje do odchodzenia autorów od formy, od określonych norm. Artysta używa wyobraźni, nie tylko odwzorowuje daną osobę. Wiele też zmienił rozwój fotografii – w niej też możemy znaleźć różne tendencje – od wygładzonych oblicz gwiazd, po wyjątkowo realistyczne wizerunki zwykłych ludzi.
Artykuł napisany przez: