Malarstwo portretowe mogło być też formą wyrażenia wdzięczności. Malowano portrety fundatorów, dziękowano im wplatając ich wizerunek w obrazy religijne.
W malarstwie i rzeźbie sakralnej pojawia się postać adoranta, który to jest na obrazie w towarzystwie Jezusa lub Marii. Jest to charakterystyczne zwłaszcza dla sztuki bizantyjskiej.
Sam portret religijny popularność traci pod koniec średniowiecza. W renesansie większe nastawienie kładziono na człowieka, jego anatomię oraz psychikę, niż na wizerunków postaci z Biblii, które to nie mogły być realistyczne, przedstawiały wyobrażenie twórcy o danej postaci.
Artykuł napisany przez: