Portrety możemy podzielić na kilka grup. Portrety różnią się między innymi ze względu na metodę jego tworzenia, a ściślej – na to, jak miały, w założeniu, wyglądać. Mamy więc portrety realistyczne, które oddają rzeczywisty wygląd modela, bez upiększania, można więc je porównać do fotografii. Mamy także portrety idealne, imaginacyjne, a nawet fikcyjne, gdzie ważna jest wyobraźnia twórcy. Artysta rekonstruuje wygląd danej postaci w sposób swobodny. Do takich portretów zaliczają się między innymi pracę polskiego malarza Jana Matejki, który to malował wizerunki władców polskich. Następnie wyróżniamy portret idealizowany, na którym artysta przedstawia realną postać, poprawiając jednak nieznacznie, jak chirurg plastyczny, jej wygląd. Wyróżniamy także portret historyzowany – czyli malowany współcześnie, a przedstawiający modela w strojach z danej epoki, czasem stylizując go na postać biblijną czy też mitologiczną.
Rodzajem portretu jest również portret pamięciowy – który tworzy się na przykład na podstawie zeznań świadków przestępstwa i dzięki któremu łatwiej jest znaleźć osobę poszukiwaną. Tutaj portrecista skupia się na charakterystycznych cechach wyglądu danej osoby. Mamy także portrety, które traktują wygląd danej osoby z przymrużeniem oka, jednak także podkreślając cechy charakterystyczne w wyglądzie (niekoniecznie pozytywne, na przykład długi nos, wąskie usta, wielkie uszy, małe oczy) – karykatury. Inną grupą są portrety prywatne (niereprezentacyjne) – czyli takie, które ukazują zwykłych ludzi podczas pracy czy podczas wykonywania innych codziennych zajęć, i portrety oficjalne (reprezentacyjne) – ukazujące przeważnie władców podkreślając ich męstwo, dostojność. Elementami tych drugich mogą być atrybuty władzy jak korona, stroje portretowanych są przeważnie eleganckie, pełne przepychu.
Jak więc widzimy – założenia portrecisty mogą być bardzo różne. Zależy to w dużej mierze także od osoby portretowanej.
Artykuł napisany przez: